امام سجاد(ع) می فرماید: «حق الله الاكبـرُ ان تَعبُدَه و لا تُشـرك بِه شيئا؛ حق بزرگ خداوند این است که او را پرستش و بندگی کنی و هیچ چیز را با او شریک قرار ندهی.»[1] خداوندی که تمام هستی ما از اوست، بزرگ ترین حق را بر گردن ما دارد. چرا که او خالق و مالک و مبداء و معید و رب است و از مادر مهربان تر و از پدر دلسوز تر است. به تعداد نعمت های مادی و معنوی که به ما عنایت کرده است، حقی به گردن ما دارد. و این همه حق خلاصه می شود در اطاعت و بندگی و این که تنها عبد او باشیم و چیزی را شریک او نسازیم.
بندگی پروردگار نیز یک امر پیچیده و مبهمی نیست؛ عمل به فرامین الهی و به دنبال رضای او بودن یعنی بندگی خداوند متعال. پروردگار عالم نیز از ما عمل شاق و طاقت فرسا نمی خواهد. به عنوان مثال یکی از حقوق پروردگار نسبت به بنده اش، حق خمس است.
در برابر این همه نعمت و روزی که به بندهٔ خود عنایت کرده است، از او خواسته یک پنجم مازاد مخارج سال خود را به عنوان خمس و سهم امام(عج) پرداخت کند. از رزقی که خداوند به او داده است، نیاز های زندگی اش را تامین کند؛ هزینه خرید مسکن، اتومبیل، خوراک، پوشاک، تحصیل فرزندان، زیارت و سفر، لوازم منزل، جهیزیه دختر و آنچه مورد نیاز اوست را از محل درآمدش پرداخت کند و خمس آن چه را که اضافه آمد در راه احیای دین خدا پرداخت کند. آیا این تکلیف کمرشکن و سختی است؟!
کسانی که حاضر نیستند حق خدا را از اموال خود بپردازند، تا چه اندازه نا جوانمرد و نمک نشناس هستند! مگر خداوند خالق انسان و مالک حقیقی تمام اموال و دارایی او نیست؟! از میان آن همه ثروتی که نصیب انسان کرد، سهم بسیار کوچکی از آن را درخواست کرد. آیا نپرداختن این سهم بسیار کوچک، دور از مروت نیست؟! اگر کسی مالک چند هکتار باغ میوه باشد و آن را به مدت یک سال در اختیار شخص دیگری قرار دهد و به او بگوید: تمام این باغ با درختان میوه اش و آب چاه عمیق آن در اختیار توست و هر گونه بهره برداری از این باغ را می توانی داشته باشی، فقط در پایان سال از میان چند هزار سبد میوه که برداشت می کنی، تنها چند سبد میوه برای ما کنار بگذار. در اینجا اگر این شخص در پایان سال از دادن این چند سبد میوه امتناع ورزد، آیا این عملش خلاف مروت و مردانگی نیست؟!
.jpg)
