دیدِ جریان شناسانه در حوادث ، ریشه حادثه عاشورا را در انحراف نخستین در رهبری حکومت می بیند که در « سقیقه بنی ساعده » اتفاق افتاد . اگر جمعی از امت پیامبر ، نیم قرن پس از رحلت رسول الله صلی الله علیه و آله در کربلا فرزند رسول الله را شهید کردند ، زمینه آن در حوادث گذشته و غصب خلافت و تصدی آل ابوسفیان نسبت به حکومت اسلامی و کنار زدن ائمه از ولایت و رهبری بود . از این رو در زیارت عاشورا کسانی لعن می شوند که آغازگر ظلم بر اهل بیت پیامبر و بنیانگذار ستم به ذریه رسول خدا صلی الله علیه و آله بودند ، و نیز کسانی که به آن ستمِ نخست راضی شدند ، همکاری یا سکوت کردند و زمینه ساز آن بودند ، و ائمه را از جایگاه اجتماعی ، سیاسی شان کنار زدند تا آنجا که برای جنگ با عترت پیامبر ، تمکین کردند : « لَعَنَ اللهُ اُمةً اَسسَت اَساسَ الظلمِ وَالجَورِ عَلَیکم اَهلَ البَیتِ وَلَعَنَ اللهُ اُمةً دَفَعَتکم عَن مَقامِکم وَاَزالَتْکمْ عَن مَراتِبِکمُ التی رَتبَکمُ اللهُ فیها وَلَعَنَ اللهُ اُمةً قَتَلَتْکم وَلَعَنَ اللهُ المُمَهدینَ لَهُم بِالتمکینِ مِن قِتالِکم ... » .

در ماجرای کربلا ، همه آنان که از آغاز ، اهل بیت را از صحنه اجتماعی و سیاسی امت کنار زدند و بر غصب حکومت اسلامی توطئه کردند ، تا آنان که بر کشتن او گرد آمدند و همراهی و متابعت کردند ، شریکند . این نکته در جای دیگر زیارت عاشورا مطرح است : « أللهُم العَنْ اَولَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَق مُحَمدٍ وَآلِ مُحَمدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلِک ، أللهُم العَنِ العِصابَةَ التی جاهَدَتِ الحُسَینَ وَشایعَتْ وَبایعَتْ وَتابَعَتْ عَلی قَتلِهِ ، أللهُم العَنهُم جَمیعا » . (810)

توطئه سقیفه ، تلاشی از سوی شرک شکست خورده در جبهه های بدر و احد و حنین بود ، تا دوباره به سیادت جاهلی خود برسند و سفیانیان کوشیدند انتقام کشته های خود را از آل پیامبر ، از طریق سلطه یافتن بر خلافت و تار و مار کردن بنی هاشم و عترت رسول بگیرند . طرح شورا و بیعت ساختگی سقیفه ، ظاهری فریبنده برای اعمال آن سیاست بود ...